FORMA

Antje Töpfer & Florian Feisel - Pandora frequenz (Częstotliwość Pandory)

Antje Töpfer & Florian Feisel (Niemcy)

Pandora frequenz (Częstotliwość Pandory)

sceniczny kolaż ludzkiego ciała

Pandora frequenz to przedstawienie-eksperyment na dwa ciała zawieszone w przestrzeni. Punkt wyjścia do artystycznych poszukiwań stanowiły tu prace niemieckiego surrealisty Hansa Bellmera, a zwłaszcza jego naturalnych wymiarów lalka przedstawiająca dziewczynkę. Lalka ta była złożona z poszczególnych segmentów. Bellemer wielokrotnie rozkładał i składał elementy tej samej lalki, tworząc za każdym razem nowe ciało. Pracę tę dokumentował fotografiami. „Ciało jest jak zdanie, które wydaje się nas zapraszać, by podzielić je na litery, aby w nieskończonym szeregu anagramów na nowo składać to, co ono w rzeczywistości zawiera."– pisał owładnięty obsesją swojej lalki Hans Bellmer w „Die Puppe" w 1934 roku.

Antje Töpfer i Florian Feisel w projekcie Pandora frequenz kontynuują tworzenie bellmerowskich układanek, łącząc dodatkowo części lalki z ludzkim ciałem. Pełna kobiecego powabu lalka z fotografii Bellmera odwołuje nas do mitu Pandory. Pierwsza kobieta – piękna, ale sztucznie skonstruowana – została zesłana na ziemię przez rozgniewanych bogów w celu ukarania ludzkości. Nasuwają się pytania. Czy to właśnie otwarcie puszki Pandory spowodowało rozprzestrzenienie się zła na świecie – zła, z którym borykamy się po dzień dzisiejszy? Kto otworzył tę puszkę? A może to kobieta sama w sobie jest ową puszką? Czy zatem właśnie kobieta jest ucieleśnieniem zła? W przedstawieniu pary niemieckich artystów żywa kobieta-aktorka skonfrontowana ze swym sztucznym substytutem zaczyna zadawać swemu ciału pytania. Spotkanie z lalkowym sobowtórem oraz tematem Pandory stało się dla Antje Töpfer pretekstem do głębszej eksploracji tematu kobiecości.

„Czy to rozkład, konstrukcja czy destrukcja? Fascynujące zjawisko podbudowane muzyką, która to drażni, to znów uspokaja. Gra, która podejmuje i rozwija idee swojego surrealistycznego wzorca(...)Zdaje się wszystko zatapiać w harmonii, by po chwili znowu budzić niszczycielskie i wyprowadzające z równowagi skojarzenia.” [ A. Bauer, Chaos i struktura, „LKZ”, 2013]

„Antje Töpfer wciąga widzów w swą wirtuozerską grę form, dźwięków i metafor z geometrycznych brył. Każda nowa sekwencja wygląda jak doświadczenie laboratoryjne. Mimo to, przedstawienie szybko przeistacza się w przeżycie zmysłowe. Poszukiwanie tożsamości oraz beznadziejną walkę z samą sobą, by odpowiadać idealnemu wizerunkowi wystylizowanego ludzkiego ciała, obrazują czynności składania, rozkładania i rozrywania ciała. Protezy przeistaczają się w ludzkie członki, granica pomiędzy światem realnym i nadrealnym ginie w zainscenizowanych z matematyczną precyzją stopklatkach.” [M. Möller, Kolorowe strzępy na wielkim festiwalu,„Recklinghäuser Zeitung”, 2011]

„Gdy się obudziłam, zauważyłam, że mnie już nie ma – stwierdza na początku głos ze sceny. (…) Człowiek jest jak zdanie, którego poszczególne litery można zamieniać i na nowo łączyć. Deszyfracja ciała.“ [Steffen Georgi, Magiczny gabinet teatralny, “LVZ“, 2010]

Surrealistyczny eksperyment z wykorzystaniem dwóch ciał. Po raz pierwszy w Polsce!

©Helmut Pogerth

czas przedstawienia: 70 min

Reżyseria, światło: Florian Feisel
Scenografia: Antje Töpfer
Dźwięk: Christoph Hamann
Konstrukcja sceny: Jan Reinbold
Występuje: Antje Töpfer
Koprodukcja: SCHAUBUDE Berlin
Wsparcie: Kulturamt der Landeshauptstadt Stuttgart; Fonds Darstellende Künste e.V.